Gerelateerde serie van DeepJournal: Het Andere Gezicht van Barack Obama.
-
Door Daan de Wit

Ook onder president Obama blijft Iran de wereldagenda domineren. Iran wordt gepresenteerd als een cruciaal probleem dat moet worden opgelost. Het Probleem Iran is er een met meerdere lagen. De bovenste laag is dat Iran een potentieel gevaar is voor de wereldvrede. Uit welke feiten en fictie bestaat deze eerste laag?

Kritisch denker Noam Chomsky maakte recent na een lezing in de Harvard Memorial Church duidelijk (23'00) dat het buitenlandbeleid van president Barack Obama een voortzetting is van de tweede periode van het beleid van zijn voorganger, president Bush. Deze uitspraak betekent dat als Bush een derde periode zou hebben gediend, hij hetzelfde buitenlandbeleid als Obama zou hebben gevoerd. Een niet onredelijke aanname van Chomsky. Chomsky legt uit (16'45) wat dit betekent voor de situatie rond Iran. Hij haalt VN-Veiligheidsraadresolutie 1887 aan waarin Iran wordt bekritiseerd en waarin alle landen wordt opgeroepen zonder de dreiging van geweld conflicten op te lossen binnen het nonproliferatieverdrag. 'That particular part of the resolution was not exactly headlined here, for a simple reason. It was directed at the two countries that are regularly threatning the use of force: the United States and Israel'.

Woorden en daden tegen Iran
Wie wil begrijpen wat Chomsky concreet bedoelt, hoeft de krant maar open te slaan. Het lijkt op oud nieuws van tijdens de Bushjaren, maar het is wel degelijk nieuws van 2010, na een jaar Obama en zijn Nobelprijs voor de Vrede. 'We must recruit the whole world to fight Ahmadinejad'. 'Who is Ahmadinejad? A dictator!', aldus de Israëlische president Shimon Peres, vorige maand. Uitspraken die kort erop werden gevolgd door minister Clinton die zei te vrezen dat Iran afdrijft naar een militaire dictatuur. Maar het blijft niet bij woorden. In januari werd bekend dat 'the Pentagon had decided to double the value of emergency military stockpiles it stores in Israel to the value of $800 million'.

Ook andere landen in de regio worden bewapend door de VS om tegenwicht te bieden aan het gevaar Iran. The Guardian schrijft: 'The US is dispatching Patriot defensive missiles to four countries – Qatar, United Arab Emirates, Bahrain and Kuwait – and keeping two ships in the Gulf capable of shooting down Iranian missiles. [...] Besides the new missile deployment, Washington is also helping Saudi Arabia to create a 30,000-strong force to protect oil installations and other infrastructure, as well as expanded joint exercises between the US and military forces in the region. The move is a continuation of the military build-up begun under former president George W Bush.
In the past two years, Abu Dhabi has bought $17bn (£11bn) worth of weapons from the US, including the Patriot anti-missile batteries and an advanced anti-missile system. UAE recently bought 80 US-made fighter jets. It is also buying fighters from France. Petraeus said in a speech in Bahrain last year the UAE air force "could take out the entire Iranian air force, I believe".' Volgens de Washington Post is het 'part of a broader push that includes unprecedented coordination of air defenses and expanded joint exercises between the U.S. and Arab militaries, the officials said. All appear to be aimed at increasing pressure on Tehran'.

Chomsky: Bedreigd Iran voert dreiging op
De volgens Chomsky constante militaire en diplomatieke dreiging die eerst onder Bush en nu onder Obama uitgaat van de VS, in combinatie met de dreiging van Israël en bondgenoten, zijn acties die niet zonder reactie blijven. Volgens Chomsky heeft het vergaande gevolgen (19'20): 'Those are all threats, constant, verbal, actual. And the threats do have the effect of inducing Iran to develop a deterrent'. Dus de afschrikking die Iran ontwikkelt, is een gevolg van de bedreiging die het land ondervindt. Chomsky voegt eraan toe dat hij niet weet of het land daadwerkelijk kernwapens ontwikkelt. Hij zegt wel dat Iran weet dat als het alleen nog maar een raket zou bewapenen met een kernkop 'the country would be vaporized in five minutes'.

Project Iran vereist meer geduld dan Irak
Het Project Iran, regimewisseling in Iran, staat nog steeds op de rails. Zoals ik in mijn boek De Volgende Oorlog - De Aanval op Iran - Een Voorbeschouwing heb aangetoond, wordt daarbij gebruik gemaakt van een openbaar diplomatiek traject dat parallel loopt aan een verborgen clandestiene route. Het is dezelfde modus operandi als in het geval van Irak, alleen wordt voor het bereiken van het einddoel ditmaal meer geduld betracht, omdat de omstandigheden dat vereisen.

Net als bij Irak worden niet-bestaande massavernietigingswapens als argument gebruikt en net als bij Irak gaat het ten diepste om strategische en energie-politieke belangen. Toch is de dreiging van Iran als kernmacht geen bijzaak. Het speelt wel degelijk een hoofdrol bij de leiders van Amerika en Israël. Niet vanwege het argument dat via de media wordt gepropageerd, namelijk het gevaar van een Iraanse aanval. De reden dat het argument van het kernwapen een hoofdrol speelt, is omdat op het moment dat Iran een kernmacht wordt het land onaantastbaar is geworden.

Race naar Iran leidt naar conflict
Deze tegenstrijdige belangen bij hetzelfde onderwerp - Iran als kernmacht - maakt dat beide partijen in een race zijn verwikkeld die uitloopt op een situatie waarin er maar één winnaar en één verliezer is. Als de combinatie Israël-Amerika wint, wordt Iran geen kernmacht en zal het niet de positie in de regio innemen die het ambieert. Als Iran op het punt komt dat het in staat is om een kernwapen te fabriceren - of dat ook daadwerkelijk doet - dan heeft het de race gewonnen. Een van de gevolgen zal zijn dat Israël zijn dominante positie in de regio moeten opgeven ten gunste van Iran. De voormalig premier van Rusland, Primakov, wijst erop dat Iran zijn invloed al zag toenemen als resultaat van ingrijpen van de VS in Afghanistan en Irak, twee voormalig vijanden van Iran. Een ander gevolg is dat de VS geen aanspraak zal kunnen maken op de bodemschatten van Iran, dat vervolgens de energie-contracten zal uitbreiden met bijvoorbeeld China, de grote concurrent van Amerika.

Omdat de belangen bij het geopolitieke spel rond Iran zo groot zijn en er in deze race maar één kan winnen, is het bijna onvermijdelijk dat het in het laatste deel van die race tot een conflict zal komen.