De grootte van de woorden van Ahmadinejad wordt door commentatoren enigszins teruggebracht tot kleinere proporties: The Guardian schrijft: 'Observers in Iran played down suggestions that Mr Ahmadinejad's remarks signalled a new era of hostility towards Israel. Views differed on his motives, but Saeed Leilaz, a Tehran-based political analyst, said it was more likely for domestic consumption.' 'Ugly rhetoric of that kind is not unusual in the Middle East, where in many Arab minds Israel is only superseded by the Great Satan of the US as a hate figure, but this time Ahmadinejad over-stepped the mark', schrijft de Sunday Herald.

De tweeling Bush/Ahmadinejad
Iedereen viel over Ahmadinejad heen, Bush niet in de laatste plaats, terwijl het goed te beargumenteren is dat de ultra-conservatieve Ahmadinejad recentelijk aan de macht is gekomen dankzij Bush: 'Indeed, a number of analysts have noted that in his last-minute denunciation of the election and implied endorsement of a student-led boycott, Bush probably boosted both total turnout in the election's first round (about 63 percent of eligible voters, according to official accounts) and the performance of hardline forces led by Ahmadinejad. Tehran's conservative intelligence minister, Ali Yunesi, publicly thanked Bush for his remarks, which were repeatedly broadcast by state television during election day. Bush's statement against the elections was even used by Ahmadinejad to denounce his rival in the run-off, former President Ali Hashemi Rafsanjani, who had said Tehran should explore a dialogue with Washington', schrijft onderzoeksjournalist Jim Lobe zijn uitstekende artikel Ahmadinejad and Bush: Separated at Birth?.

Al eerder in DeepJournal hebben we erop gewezen dat het interessant is om eens voorbij te gaan aan de vorm en te kijken naar de inhoud. De vorm is bijvoorbeeld  dat Bush en Bin Laden of Bush en Ahmadinejad gezworen vijanden zijn. Terwijl de inhoud van veel groter belang is dan de uiterlijke schil van de vorm. De inhoud bij deze voorbeelden is dat Bush, Bin laden en Ahmadinejad neocons zijn die door het zaaien van dood en verderf hun wil opleggen aan anderen en hun macht baseren op hun verdeel- en heerspolitiek. Over beide kanten van de medaille Bush/Bin Laden hebben we het al vaker gehad, maar over de tweeling Bush/Ahmadinejad is te lezen in het artikel van Lobe. Uitgebreid toont hij de overeenkomsten aan tussen beide mannen: '[...] Iran specialist, Columbia University professor Gary Sick, agreed that comparing the two men may be useful "not because [they] or their nations are particularly alike, but rather to explain what is going on politically and what it may mean."'

Lobe schrijft: 'Juan Cole, a prominent blogger and Middle East historian at the University of Michigan, noted last week that the two men's campaign tactics suggest that they are "soul mates," particularly in their populist appeal, their criticism of a government of which they are a part, and their reliance on right-wing religious forces for their electoral success. But even in terms of personal history, their lack of interest or concern about the outside world, and their Manichaean outlooks in which friends and enemies and good and evil are clearly delineated, the two men share a great deal in common.' Het concrete verschil tussen beide mannen is vooralsnog dat Bush nucleaire wapens heeft, ze wil gebruiken, leider is van een land dat ze al heeft gebruikt en vanaf WOII altijd wel ergens oorlog heeft gevoerd. Dit is een verfrissende gedachte die in The Herald een artikel met deze kop oplevert: 'Our duplicity robs us of the moral high ground over Iran'.

Bush-regering bereid tot preëmptieve nucleaire aanval
De instructies van vice-president Cheney aan de oorlogsplanners zich voor te bereiden op een nuceaire aanval op Iran in reactie op een tweede elf september (zie deel 1 van dit artikel) sluiten nauw aan bij het goedkeuren door defensieminister Rumsfeld in 2004 van 'a top secret "Interim Global Strike Alert Order" directing the military to assume and maintain readiness to attack hostile countries that are developing weapons of mass destruction, specifically Iran and North Korea', zoals is te lezen in de Washington Post in mei. De krant legt uit dat 'global strike' militair jargon is voor een preëmptieve aanval, conventioneel of nucleair en noteert hierbij dat die laatste toevoeging 'nucleair' bijzonder is: de VS hebben sinds 11 september het pad verlaten om nucleaire wapens alleen defensief in te zetten. Samenvattend schrijft de krant: 'The global strike plan is offensive, triggered by the perception of an imminent threat and carried out by presidential order.'

Op 11 september van dit jaar schrijft de Washington Post over een plan (PDF) van de hoogste bazen van het Pentagon getiteld Doctrine for Joint Nuclear Operations waarin zij aan hun baas, minister Rumsfeld, voorstellen dat commandanten op het slagveld presidentiële goedkeuring mogen vragen om nucleaire wapens in te zetten, ook al gaat het om een aanval (op de VS) te voorkomen, de zogenoemde nucleaire preëmptieve aanval; het plan lijkt sterk op de al goedgekeurde Interim Global Strike Alert Order. De Russische defensiminister Ivanov zegt enigszins cynisch dat hij hoopt dat Rumsfeld hem zal inlichten als de doctrine wordt aangenomen.

Preëmptieve nucleaire aanval deel van
erosie normen en waarden
Defensieminister Ivanov zegt verder over de revolutionair-nieuwe houding in Washington: '"Such plans do not limit, but in fact promote, efforts by others to develop" nuclear weapons, he said, according to Reuters.' Ivanov ziet in feite de normen en waarden van het kabinet BushBlairBalkenende in toenemende mate eroderen: de preëmptieve aanval op Irak, het preventief fouilleren, de identificatieplicht, de bewaarplicht voor electronische communicatie (bovenop het fenomeen Echelon), het in Nederland toegestane aftappen van gesprekken tussen advocaten en cliënten, het plan om de vingerafdrukken van alle Nederlanders op te slaan, het verruimen van de wet (PDF) door justitieminister Donner waar allerlei redelijke mensen in actualiteitenrubriek Netwerk ernstig tegen waarschuwen, (waartegen ook rechters waarschuwen 1 2 en Van Aartsen van de VVD), het creëren van een situatie waarin verdachtmakingen iemand kunnen uitschakelen, de wens van de AIVD en de MIVD om 'op grote schaal' email af te tappen, het uitbesteden van martelen door de VS, de geheime gevangenissen ('black sites') van de CIA, het volgens prof. Karel van Wolferen schenden door de VS van de Geneefse Akkoorden, het Handvest van de Verenigde Naties en van artikel vier van de Navo, en nu dus het plan voor het preëmptief nucleair bombarderen van onschuldige burgers.

De Telegraaf kopt op 1 november: 'CDA Breda: Balkenende niet welkom bij raadsverkiezing' en schrijft: '[CDA-raadslid] Lips benadrukt dat de Bredase afdeling geen enkele moeite heeft met de CDA-beginselen over normen en waarden en het gezin als de hoeksteen van de samenleving. „Die uitgangspunten willen we heel graag verdedigen, daar hebben we geen enkel probleem mee”, aldus het raadslid. Dat geldt volgens hem absoluut niet voor het beleid van het kabinet. Als voorbeelden noemt hij de aanpak van de armoede, de invoering van de nieuwe ziektekostenverzekering en de bestrijding van de criminaliteit.'

Geschiedenis bij concept preëmptieve nucleaire aanval
Aan de acties van Cheney en de uitspraken van Rumsfeld die het revolutionaire concept van preëmptieve nucleaire aanvallen uitvoerbaar gaan maken, gaat volgens auteur Webster Tarpley een geheime verordening vooraf van Bush in 2003 (hij doelt hoogstwaarschijnlijk op NSPD-17). Deze verordening zelf ligt weer in het verlengde van de Nationale Veiligheidsstrategie, schrijft Tarpley. Deze National Security Strategy werd gepresenteerd in september 2002 en werd in december 2001 voorafgegaan door de Nuclear Posture Review van het Pentagon, wat het zelf 'a major change in our approach to the role of nuclear offensive forces in our deterrent strategy' noemt. En, zoals we al schreven in 2003 onder de kop Voorstellen die toentertijd 'nuts' waren, zijn onder Bush Nationale Veiligheidsstrategie, aan de basis van de National Security Strategy ligt de Defense Planning Guidance, helemaal uit 1992, een neo-conservatief document gepubliceerd net voor Clinton aan de macht kwam door veel van dezelfde mensen die later onder W. Bush gingen dienen. Neoconservatieven hebben een lange adem; zo kan het dus gebeuren dat we in 2005 met de situatie zitten dat Bush voor het eerst in de geschiedenis bij een vermoeden van een gevaar wil toeslaan met een kernaanval.

Nederlandse politiek verdeeld over mogelijke oorlog tegen Iran
In Nederland belegde de joodse lobbygroep CIDI een 'spoeddebat' naar aanleiding van de uitspraken van Ahmadinejad: '[Regeringspartijen] VVD en CDA willen militair ingrijpen om het huidige regime in Iran omver te werpen niet uitsluiten. Volgens het CDA-Tweede-Kamerlid Ormel „is het onverstandig om dat nu te doen. Eerst moeten de Iraanse machthebbers volledig worden geïsoleerd en de wig tussen de bevolking en het regime zo veel mogelijk worden vergroot”', schrijft de Telegraaf naar aanleiding van de bijeenkomst. Misschien dat CDA-minister voor Buitenlandse Zaken Ben Bot de daadkracht van zijn collega's voorzag, maar eerder deze maand verbaasde hij Nederland met zijn kritische uitspraken over de Irakoorlog.

Nova Politiek ging op zeven oktober over het 25-jarig bestaan van het CDA en over de uitspraken van minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot dat de invasie in Irak achteraf bezien "niet verstandig" was geweest. In die uitzending zei (6'15") voormalig CDA-fractievoorzitter Aantjes op de vraag van presentator Paul Witteman of het nou niet pijnlijk was geweest voor Bot dat hij alles achteraf had moeten inslikken: 'Ja, maar het zou kunnen zijn dat hij dat allemaal ingecalculeerd heeft en in ieder geval het signaal heeft willen geven: als de heer Bush straks met Iran iets soortgelijks wil uithalen dan is nu het signaal gegeven dat Nederland niet vanzelfsprekend op dezelfde manier meegaat als bij Irak en ik zou me kunnen indenken dat iemand met zo'n grote diplomatieke ervaring al dit gedoe wel waard vindt om een signaal af gegeven te hebben. [...] Het komt mij hoogst onwaarschijnlijk voor dat het een 'slip of the tongue' is geweest.'

Fractievoorzitter van regeringspartij D66 Boris Dittrich zegt een dag eerder in Den Haag Vandaag (WMV, 9'35") dat hij de nog steeds geheime besluitvoering boven tafel wil hebben die ervoor heeft gezorgd dat Nederland ging deelnemen aan de Irakoorlog. Zijn doel hierbij is om te voorkomen dat bij een mogelijk conflict met Iran fouten worden gemaakt die mogelijk zijn gemaakt in de aanloop naar het conflict met Irak: 'Als je kijkt naar wat er is 2003 is gebeurd [toen de oorlog tegen Irak begon], het toenmalig kabinet, met de LPF erin èn de Partij van de Arbeid, die hebben gezegd 'Wij verlenen politieke steun', D66 heeft met andere partijen in de Kamer gezegd 'Niet doen' en het is toch gebeurd, dus het is volkomen logisch dat je achteraf al dat soort gegevens op een rijtje wil hebben en dat je dan gewoon gaat kijken 'Wat kunnen we hiervan leren' en: 'Hoe kunnen we voorkomen -stel dat het met Iran helemaal mis zou gaan- dat we misschien op zo'n manier misschien weer dezelfde fout zouden maken'.'