In een interview met de kop 'Former Obama advisor talks of possible military action in Iran' zegt de geïnterviewde, Dennis Ross: 'This is not the US versus Iran; this is not some Europeans versus Iran; this is the international community versus Iran.' Daar lijkt het soms inderdaad op. Maar niet de hele wereld wil een ander Iran.

De grootmachten China en Rusland varen een eigen koers en ondanks de moderne verhoudingen met het Westen, zijn er nog veel verschillen. Die werden recent nog weer eens duidelijk toen beide landen een resolutie tegen Syrië in de VN Veiligheidsraad onmogelijk maakten. 'Schandalig', meende Susan Rice, de Amerikaanse VN-afgevaardigde. Hillary Clinton, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, greep de stemming in de Veiligheidsraad aan om op te roepen tot het formeren van een groep gelijkgestemde landen die de coördinatie van het Syrische verzet op zich kunnen nemen. Uitspraken die vooral Rusland en China zullen doen denken aan de Navo-inval in Libië.

In een eerder deel van deze DeepJournal-serie werd al duidelijk dat de Navo nu al in het geheim wapens en training levert aan Syrische opstandelingen en dat Rusland, China en Saoedie-Arabië zien dat de weg naar Teheran via Damascus loopt. Rusland is duidelijk over de kwestie Iran: ''Iran is our close neighbor, just south of the Caucasus. Should anything happen to Iran, should Iran get drawn into any political or military hardships, this will be a direct threat to our national security', zegt de Russische vice-premier voor de defensieindustrie, Dmitry Rogozin. Maar ook de Russische president Medvedev laat zien dat de belangen van het Westen heel anders ogen door een Russische bril. 

Eind vorig jaar zich richtte Medvedev zich tot zijn volk in een televisietoespraak. Onderwerp was het Amerikaanse defensieschild in Europa. In niet mis te verstane woorden omschreef hij welke straffe militaire maatregelen hij zou treffen, mocht het nodig zijn, om Rusland te beschermen tegen het Westen. Intussen is voor Rusland klip en klaar waar het Westen en Israël mee bezig zijn met betrekking tot de Russische bondgenoot Iran. De voorzitter van de Russische Veiligheidsraad en de voormalig directeur van de Russische inlichtingendienst FSB, Nikolay Patrushev, zegt: 'At the moment, the US views Iran as its main problem. They are seeking to turn Tehran, their enemy, into a loyal partner, and for that purpose to change the ruling regime there by any means.' Het is een visie die wordt bekrachtigd door uitspraken van de eerder genoemde Dennis Ross, ex-lid van Obama's Veiligheidsraad en voormalig Iran-adviseur voor minister Clinton, die zegt dat de huidige Amerikaanse regering het risico van het toestaan van een nucleair-bewapend Iran groter acht dan de risico's van militaire actie. 'Militaire actie' klinkt wat abstract, iets concreter maakt het echtpaar Leverett het, beiden deel van de Nationale Veiligheidsraad onder president Bush (tot zij uit onvrede over 'Irak' vertrokken): 'We will call it what it would be, an illegitimate U.S. attack - against the Islamic Republic.'

De discussie rond Iran heeft al snel kernenergie als thema. Maar in feite gaat het om heel andere vormen van energie: olie en gas. En vooral de zeggenschap daarover. Voor de VS is de energietoevoer een kwestie van nationale veiligheid. De eigen toevoer moet worden veiliggesteld en daarmee wordt tegelijk een strategisch objectief bereikt: het afsnijden van de pas van China en Rusland. Een krachtig Amerika is niet alleen voor Amerika van belang, maar ook voor Israël, net als een dominerende eigen positie, die is gegerandeerd zolang het land het enige in de regio is met een kernwapenarsenaal. Dus iedereen in dit conflict - Iran, de VS en het Westen, Israël, China, Rusland, maar ook de soennitische bevolkingen en hun leiders in de regio - hebben grote belangen die onderling sterk verschillen. Dat maakt de kwestie tot een kruitvat. Daarin wordt naar het zich laat aan zien door Israël en/of de VS een lont gestoken en een lucifer bij gehouden.

Investeerder Marc Faber, bekend van zijn optredens bij VPRO's Tegenlicht, zei het recent zo: 'World War III will occur in the next five years. That means the Middle East will blow up. New regimes there will be less Western-friendly. The West has also figured out it can't contain China, which is rising rapidly and will have more military and naval power in Southeast Asia. The only way for the West to contain China is to control the oil tap in the Middle East.' Faber heeft gelijk, deels, want het is redelijk te verwachten dat de voorspelde gebeurtenissen eerder in het begin in plaats van op het eind van de gestelde periode gaan plaatsvinden.