Nixon overschrijdt grenzen 'justifiable political combat'
'However, a problem presents itself at once: how to reveal the 1968 bugging without at the same time revealing what that bugging had been about.' En voor het onthullen van het onderwerp van het afluisteren had Johnson wel gezorgd, zo is af te leiden uit de notities van H. R. Haldeman. Toenmalig minister van defensie Clark Clifford schrijft in zijn boek Counsel to the President: 'The activities of the Nixon team went far beyond the bounds of justifiable political combat. It constituted direct interference in the activities of the executive branch and the responsibilities of the Chief Executive, the only people with authority to negotiate on behalf of the nation. The activities of the Nixon campaign constituted a gross, even potentially illegal, interference in the security affairs of the nation by private individuals.'
Christopher Hitchens zoekt de nuance: 'Perhaps aware of the slight feebleness of his lawyerly prose, and perhaps a little ashamed of keeping the secret for his memoirs rather than sharing it with the electorate, Clifford adds in a footnote: 'It should be remembered that the public was considerably more innocent in such matters in the days before the Watergate hearings and the 1975 Senate investigation of the CIA.' Perhaps the public was indeed more innocent, if only because of the insider reticence of white-shoe lawyers like Clifford, who thought there were some things too profane to be made known.'

Beide partijen durven niet de eerste steen te gooien
Uiteindelijk deden beide partijen niets met hun informatie, om zodoende te overleven: 'There is a well-understood principle known as "Mutual Assured Destruction," whereby both sides possess more than enough material with which to annihilate the other', schrijft Hitchens in zijn artikel. Nixon onthulde niets over de afluisterpraktijken van Johnson omdat dan bekend zou worden wat het onderwerp was van het afluisteren en Johnson/Humphrey onthulden niets omdat ze bang waren voor een 'constitionele crisis' en 'they didn't want to reveal the wiretaps and bugs that had brought them the information about Nixon's undermining of the peace talks', schrijft Robert Dallek, 'professor of history at Boston University'.

Johnson hield compromitterende feiten achter de hand
De geluidsbanden met de afgeluisterde sabotagepogingen van Kissinger en Nixon waren niet het enige wisselgeld dat Johnson bezat, zo blijkt uit het boek Flawed Giant: Lyndon B. Johnson, van auteur Robert Dallek. Johnson wist dankzij de Griekse journalist Elias P. Demetracopoulos dat 'that Greece's military dictators had funneled more than half a million dollars into the Nixon-Agnew campaign.' Johnson deed er niet direct iets mee: 'Johnson wanted something to use against Nixon if the Nixon Justice Department started to comb the Johnson Administration for scandal, and Nixon's Greek connection would serve that purpose handsomely.'

Nixon wil onthulling eigen afluistercampagne inzetten tegen zijn vijanden
Nu Nixon de aanklachten tegen hem in het Watergate niet kon verzachten met het 'ja, maar hij deed het ook-argument', trok hij Plan B uit de kast. Het plan ontsproot aan zijn hoop en verwachting te worden beschuldigd van het uitvoeren van een illegale afluistercampagne. Hij wilde de commissie die Watergate onderzocht om de oren slaan met feiten die aantoonden die bepaalde campagne niet had plaatsgevonden. Een afluistercampagne die hij nota bene zelf had verordonneerd, maar niet was uitgevoerd door J. Edgar Hoover, het homoseksuele homojagende hoofd van de FBI. 'The day the Senate hearings began, on May 17, 1973, Nixon was preoccupied with word that the Watergate committee had been provided with a copy of a domestic spying plan Nixon had approved in 1970. Drawn up by Nixon aide Tom Charles Huston, it called for the use of burglaries, illegal wiretaps and illegal mail covers against political dissidents', schrijft de Washington Post. '[...] Nixon was delighted to hear that the spy work had never been carried out because of objections from Hoover. He expected critics to conclude that the scheme had been carried out, and then he could pounce with a blizzard of affidavits saying that it had not been.'

Nixon liet zijn eigen broer afluisteren
De Nixon-regering was gek op afluisteren. Zoals bekend nam Nixon zijn eigen gesprekken in het Witte Huis op, maar hij luisterde ook naar believen allerlei mogelijke tegenstanders af. Dat begon na gedetailleerde pulicaties in de New York Times over de geheime bombardementen op Cambodja. De afluisterpraktijken staan uitgebreid beschreven in een artikel van Seymour M. Hersh dat later is deel is geworden van zijn boek Price of Power: Kissinger in the Nixon White House. Nixon heeft ook de telefoon van zijn eigen broer Donald Nixon laten afluisteren, zo blijkt uit dit artikel van de Washington Post. 'Even William Safire, Times columnist and Nixon speechwriter, had his phone tapped. A pariah at the Times for taking the Nixon job, being a wiretap target made Safire an instant hero', schrijft Norman Douglas in een recensie van The Trial of Henry Kissinger.

Ook Johnson tapte erop los
Nixons tapmanie was niet geheel vreemd voor het Witte Huis. 'Though Johnson in principle disliked taping and wiretaps, he secretly taped more than 7,500 of his own telephone conversations as President. Moreover, during the 1964 campaign, after a visit to the White House, Richard Russell wrote, "[J. Edgar] Hoover has apparently been turned loose and is tapping everything.... [Johnson] stated it took him hours each night to read them all (but he loves this)"', schrijft Robert Dallek.

Johnson liet zijn eigen vice-president afluisteren
Johnson leed onder de oorlog met Vietnam. Hij zag de oorlog als 'a road from which there was no turning back'. Dallek beschrijft een president die het wel gehad met zijn baan. Johnson maakte op 31 maart 1968 bekend niet te zullen meedoen aan de komende verkiezingen. Zijn vice-president Hubert Humphrey ging de strijd aan met Richard Nixon, omdat de andere voordehandliggende Democratische kandidaat was doodgeschoten, Robert Kennedy. Toen Humphrey aankondigde wel even snel een eind te maken aan de oorlog in Vietnam, schrok Johnson en wilde zelfs Humphrey vervangen als kandidaat. Dit geeft aan hoe tweeslachtig Johnson dacht over de oorlog met Vietnam. Toen Johnsons kandidaatschap na negatieve adviezen niet doorging, begon Johnson met het afluisteren van zijn vice-president. Dallek: 'After Humphrey had become Vice President and expressed doubts about the war, the White House, according to a Humphrey aide, Ted Van Dyk, had arranged for wiretaps on Humphrey's office phones. Van Dyk learned this from two Secret Service agents on the vice-presidential detail.'