Door Daan de Wit
De opmars naar een oorlog met Iran duurt onverminderd voort. De kans dat Iran zal worden aangevallen wordt met het verstrijken van de tijd groter, in plaats van kleiner. Het zal de chaos in het Midden-Oosten doen toenemen, maar het is de vraag of dit een ongelukkig gevolg is of een middel tot een doel.

Terwijl voor de Iraanse kust grote war games worden houden door de VS en Iran nieuwe sancties krijgt opgelegd, wordt ook op andere wijze het vuur na aan de schenen gelegd. Onder de kop US funds terror groups to sow chaos in Iran schrijft The Sunday Telegraph: 'In the past year there has been a wave of unrest in ethnic minority border areas of Iran, with bombing and assassination campaigns against soldiers and government officials. [...] Fred Burton, a former US state department counter-terrorism agent, [...] said: "The latest attacks inside Iran fall in line with US efforts to supply and train Iran's ethnic minorities to destabilise the Iranian regime." [...] Funding for their separatist causes comes directly from the CIA's classified budget but is now "no great secret", according to one former high-ranking CIA official in Washington who spoke anonymously to The Sunday Telegraph.'
De huidige situatie rondom Iran doet denken aan de situatie voorafgaand aan de Vietnamoorlog, toen de VS middels Operatie 34A Vietnam aan het provoceren was. De Amerikaanse regering greep toentertijd een vermeend incident in de Golf van Tonkin aan om de agressie van Vietnam aan te tonen, waarna het Congres president Johnson toestemming gaf het land aan te vallen. Zie voor de details dit artikel van DeepJournal.

Troepenopbouw VS in Perzische Golf
Afgelopen dinsdag zei 'a high-ranking security source' tegen het Russische RIA Novosti dat 'U.S. Naval presence in the Persian Gulf has for the first time in the past four years reached the level that existed shortly before the invasion of Iraq in March 2003. Col.-Gen. Leonid Ivashov, vice president of the Academy of Geopolitical Sciences, said last week that the Pentagon is planning to deliver a massive air strike on Iran's military infrastructure in the near future.' Professor A. Richard Norton, adviseur van de Iraq Study Group, maakt medio februari een goed punt met betrekking tot het Amerikaanse machtsvertoon in de Perzische Golf: 'Remember that in 1990–91 and then again in 2003 the very fact that the United States assembled a formidable array of forces in the Gulf region became an argument for using those forces and launching wars. The United States will soon have two carrier task forces on station, and perhaps a third carrier task force will soon be deployed. It will be difficult for the United States to step down from its combative perch without Iran accepting some fairly significant concessions. While many leading Iranian officials fully understand the gravity of the situation, it is nonetheless possible to imagine a series of real or contrived clashes that lead, perhaps unintentionally, to a serious aerial and naval campaign against Iran. Or—to put it simply—to yet another U.S. war of choice.' Tony Blair in een speech voor het Amerikaanse Congres: 'September 11th was not an isolated event, but a tragic prologue. Iraq; another Act; and many further struggles will be set upon this stage before it's over.'

Religieuze strijd Midden-Oosten: onbedoeld aangewakkerd of middel tot doel?
Het leven van Saddam Hussein is vanaf het moment dat hij enige betekenis had, tot aan zijn dood, vervlochten met het Westen, zo schreef ik eerder. Saddam zorgde in zijn land voor de orde die het Westen wenste en samen zagen zij hoe het land na omverwerping van het Baath-regime tot chaos verviel. Er circuleren verschillende visies op de manier waarop de regering Bush orde denkt te kunnen creëren in Irak. Onderzoeksjournalist Seymour Hersh ziet wat hij 'the redirection' noemt van de Bushregering: Uit angst voor het Shiitische Iran zou de VS in de regio actief de Soennieten gaan steunen. Eerder steunde het juist de Shiiten in Irak, ten nadele van de Soennitische minderheid die over het algemeen wordt gezien als de kern van de Iraakse opstand. Het is echter maar de vraag of er sprake is een aanpassing van de Amerikaanse plannen. Aan de ene kant zouden de door de opstand gefrustreerde plannen inderdaad een verklaring kunnen zijn voor een herbezinning, maar wat ook kan is dat het een verklaring is voor het feit dat tegen alle voorspellingen in Iran niet al is aangevallen (de nieuwste voorspellingen gaan over de komende maand). Aan de andere kant zijn er de aanwijzingen dat de onmin tussen beide moslimgroepen het resultaat is van een vooropgezet plan: verdeel en heers, culminerend in een even verdeeld toekomstig Midden-Oosten. En waar twee honden vechten om een been...
Als er inderdaad sprake is van een 'Redirection', dan profitereren de VS van de verdeeldheid die zijzelf hebben bewerkstelligd ten gevolge van de als miskleun omschreven beslissing om de Soennitische politie- en legeronderdelen na de inval in 2003 massaal te ontslaan. In reactie op de Soennitische opstand werden de Shiiten vanaf het begin gesteund door de VS, ondermeer militair middels Task Force 121, een team van specialisten van Special Operations en CIA. Andere Amerikaanse steun kwam in de vorm van het opzetten en begeleiden van een grote Iraakse militie. Mogelijk is het deze groep die zichzelf 'Black Flag' noemt in 2004 en de strijd aangaat met °zg
°zg
�¡]
P-d
{g
Ðzg
@Ðzg
ak, maar zet ook in de regio de situatie onder druk.

Vraagtekens bij aanslag Gouden Moskee
Een relatief belangrijk moment in de strijd tussen Soennieten en Shiiten, was de aanslag op de Gouden Moskee, februari 2006. Direct na de vernietiging van de Shiitische moskee werden 27 Soennitische moskees aangevallen en drie Soennitische imams gedood. Honderden, zo niet duizenden mensen zijn omgekomen naar aanleiding van de aanslag. De aanslag leek duidelijk in elkaar te zitten, maar nadere beschouwing levert vraagtekens op naar de daadwerkelijke plegers van de aanslag. De suggestie wordt nu gewekt dat Westerse specialisten erbij waren betrokken. De toenmalige minister van Constructie en Woning Jassem Mohammed Jaafar zegt op de Iraakse televisie: '"According to initial reports, the bombing was technically well conceived and could only have been carried out by specialists"', waaraan hij toevoegt dat het plaatsen van de explosieven minstens twaalf uren moet hebben gekost. Jafaar: '[...] "holes were dug into the mausoleum's four main pillars and packed with explosives." "Then the charges were connected together and linked to another charge placed just under the dome. The wires were then linked to a detonator which was triggered at a distance'. Deze uitspraken worden kracht bijgezet door het getuigenis van de de conciërce van de moskee, zoals opgetekend door The New York Times: 'The night before the explosion, he said, just before the 8 p.m. curfew on Feb. 21, 2006, on the Western calendar, men dressed in commando uniforms like those issued by the Interior Ministry entered the shrine. The caretaker said he had been beaten, tied up and locked in a room. Throughout the night, he said, he could hear the sound of drilling as the attackers positioned the explosives, apparently in such a way as to inflict maximum damage on the dome. [...] “I can describe what was done as exactly like what happened to the World Trade Center,” he said. “Bad people used this incident to divide Iraq on a detestable sectarian basis.”' Journalist Mike Whitney schrijft: 'Eyewitness accounts verify that American troops and Iraqi National Guard were active in the area throughout the night and that their cars could be heard running "the whole night until next morning". People living around the mosque were told "to stay in your shop and don't leave the area". At 6:30 AM the American troops left, just 10 minutes before the bombs went off.' '"There are forces seeking to prevent democracy and obstruct the peaceful political and economic development of Iraq. They seek to achieve their goals in a number of ways. But, as I said before, promoting sectarian violence is one of them. There's nothing new here"', aldus de Amerikaanse woordvoerder Adam Ereli.

Pro-Soennitische clandestiene operaties in en rond Iran
Volgens Seymour Hersh is, gebaseerd op de onderlinge strijd tussen Soennieten en Shiiten, de Amerikaanse buitenlandpolitiek met betrekking tot Iran dus volledig omgegooid. Hij schrijft in zijn laatste artikelThe Redirection: 'The new strategy “is a major shift in American policy—it's a sea change,” a U.S. government consultant with close ties to Israel said.' Hij argumenteert dat de opkomst van de Shiiten in Irak, gecombineerd met een machtig Shiitish Iran dat niet meer in toom wordt gehouden door de dreiging van een onder Saddam door Soennieten bestuurd Iraaks leger, koude rillingen doet bezorgen bij de Soennitische landen in de regio, zoals Saoedie-Arabië: 'The Sunni states “were petrified of a Shiite resurgence, and there was growing resentment with our gambling on the moderate Shiites in Iraq,” he said. “We cannot reverse the Shiite gain in Iraq, but we can contain it.”' Deze angst verklaart volgens Hersh de bereidwilligheid van de Saoedies financieel bij te dragen aan de clandestiene pro-Soennitische steunoperaties: 'The clandestine operations have been kept secret, in some cases, by leaving the execution or the funding to the Saudis, or by finding other ways to work around the normal congressional appropriations process, current and former officials close to the Administration said.' Het geld komt deels van de Saoedies, de leiding van de operaties vindt plaats onder leiding van vice-president Dick Cheney: '[...] former and current officials said that the clandestine side has been guided by Cheney. [...] American military and special-operations teams have escalated their activities in Iran to gather intelligence [...]'. Lees meer over clandestine operaties in Iran in deel 4 (oktober 2005) van deze serie van DeepJournal.

Een nieuwe Koude Oorlog in het Midden-Oosten
De verdeeldheid tussen de Soennitische en Shiitische groepen zou het begin kunnen zijn van een nieuwe Koude Oorlog in het Midden-Oosten. Na de Koude Oorlog tegen het communisme en nog tijdens de daaropvolgende Oorlog tegen het Terrorisme, zou er dan nu een oorlog kunnen ontstaan tussen Soennitische en Shiitische moslims. 'Martin Indyk, a senior State Department official in the Clinton Administration who also served as Ambassador to Israel, said that “the Middle East is heading into a serious Sunni-Shiite Cold War.” Indyk, who is the director of the Saban Center for Middle East Policy at the Brookings Institution, added that, in his opinion, it was not clear whether the White House was fully aware of the strategic implications of its new policy', schrijft Hersh. Maar net als bij de Koude Oorlog, de War on Terror en de mogelijk nieuwe religieuze verdeeldheid is het de vraag of de VS slachtoffer of dader zijn. Hoe het ook zij, beide moslimgroepen bestrijden elkaar, terwijl Iran als doelwit steeds scherper in het vizier komt, net als een relatief veilig Israël, omgeven door een lappendeken van versnipperde kleine staten in een olierijke regio.

De invloed op de Bushregering door de Democratische meerderheid
Sommigen richten hun hoop voor het afwenden van een militair conflict met Iran op de Democraten die nu de meerderheid in het Congres hebben. Maar de Democraten hebben geen hoopgevende recente geschiedenis. In de jaren volgend op de aanslagen op 9/11 hielden zij zich stil terwijl de nieuwe media feit op feit stapelden en daarmee de officiële samenzweringstheorie deed wankelen. Ook stonden de Democratische partij niet bepaald in de weg van het realiseren van de extreme wetgeving die volgde op 11 september, sterker, de eerste honderd uur van hun meerderheid in het Congres gebruikten zij om de gevolgen in wetgeving over te nemen van de aanbevelingen van de 9/11-commissie, wier rapportbevindingen stuk voor stuk onderuit zijn gehaald door professor David Ray Griffin in zijn boek The New Pear Harbor. Ook het antwoord op de vraag wat de meest relevante Democraten zeggen over Iran is teleurstellend: Hillary Clinton, John Edwards en Barack Obama zijn allen niet tegen militair optreden tegen Iran. Hun voorzitter Howard Dean was begin vorig jaar al duidelijk: '[...] under no circumstances will a Democratic Administration ever allow Iran to become a nuclear power.' Een jaar later noemt hij het Iran van nu een groter gevaar dan het Irak van toen. Clinton doet intussen soortgelijke uitspraken, maar meent dat als Bush Iran de oorlog wil verklaren hij wel het Congres om toestemming moet vragen. Volgens Democratisch Congresvoorzitter Nancy Pelosi is dit niet nodig; onder druk van de Israëlische lobby heeft zij wetgeving voorgesteld die maakt dat Bush dit niet hoeft te doen. De Democraten echoën de retoriek van de Republikeinse regering. Onder het motto 'Don't Let the People Who Brought Us Iraq Define the Questions' adviseert Paul Pillar, 'a former national intelligence officer for the Near East and South Asia, [who] teaches security studies at Georgetown University' allereerst de juiste vragen te stellen, zoals: 'If Iran were to acquire nuclear weapons, how would that change its behavior and affect U.S. interests? In particular, why would deterrence, which has kept nuclear peace with other adversaries, not work with Iran?'

Ondanks democratie beslist kleine groep
Nu de juiste vragen niet worden gesteld, de Democraten het laten afweten en de opbouw naar de komende oorlog met Iran in de westerse media pas in dit late stadium de volle aandacht krijgt, was en blijft duidelijk dat een kleine groep extremisten, een elite van de elite, wederom in staat zal zijn de wereld een volgende stap te laten zetten op het pad waarboven de meeste mensen donkere wolken zien samenpakken. Over de kleine groep die niet bang is voor het onweer en een pot met goud ziet schitteren aan het eind van de rit, zegt voormalig adviseur voor nationale veiligheid Zbigniew Brzezinski tegen de Senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken: 'I am perplexed by the fact that major strategic decisions seem to be made within a very narrow circle of individuals - just a few, probably a handful, perhaps not more than the fingers on my hand. And these are the individuals, all of whom but one, who made the original decision to go to war [with Iraq], and used the original justifications to go to war.' Wat te binnen schiet bij het aanhoren van Brzezinski is een citaat opgetekend door New York Times-verslaggever Ron Suskind uit de mond van een medewerker van het Witte Huis. Suskind schrijft: 'The aide said that guys like me were ''in what we call the reality-based community,'' which he defined as people who ''believe that solutions emerge from your judicious study of discernible reality.'' I nodded and murmured something about enlightenment principles and empiricism. He cut me off. ''That's not the way the world really works anymore,'' he continued. ''We're an empire now, and when we act, we create our own reality. And while you're studying that reality -- judiciously, as you will -- we'll act again, creating other new realities, which you can study too, and that's how things will sort out. We're history's actors . . . and you, all of you, will be left to just study what we do.''' Vertaald naar de situatie met Iran vat Vanity Fair deze gedachte samen in een lang artikel met een korte kop: From the Wonderful Folks Who Brought You Iraq.

Fundamentalistisch leiderschap in zowel de VS als Iran
Met zijn toespraak voor de Senaatscommissie onderstreept Brzezinski een visie over de rol die VS hebben gespeeld bij het rijzen van de ster van de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad: 'Our policy has unintentionally - I hope unintentionally, maybe it was develishly clever, but I think unintentionally - helped Ahmadinejad consolidate himself in power and excercised a degree of influence which actually his position doesn't justify. Most Americans when they say president Ahmadinejad, they think he is the equivalent of president Bush, he is not, he is roughly a third level official, who doesn't even control the military resources of the country.' Een vergelijking tussen Bush en Ahmadinejad noopte onderzoeksjournalist Jim Lobe tot een vergelijkend warenonderzoek dat hem tot de conclusie bracht: Bush and Ahmadinejad: separated at birth?

Een van de overeenkomsten tussen beide leiders ligt in hun fundamentalistische karakter. Het imago van Bush, dat gelijk met dat van de VS deuken heeft opgelopen, is dat van de democratische, christelijke leider van de vrije wereld. Hij wordt dan ook gesteund door de Moral Majority in de VS. Hetzelfde morele thema is terug te vinden bij premier Balkenende. Bij nadere inspectie valt wel een en ander aan te merken op het keurige imago van beide heren. Balkenende predikt normen en waarden, maar doet in daad het tegenovergestelde door te weigeren openbaar te maken wat de reden was dat Nederland soldaten stuurde naar Irak. Balkenende herbevestigt het schijnheilige imago van de fundamentalistische christen. Dit imago wordt, naast ondermeer de zedenschandalen in de kerken, mede vormgegeven door George W. Bush, een man die ten tijde van zijn gouverneurschap in Texas het record doodstraffen hield, nu van mening is dat martelen noodzakelijk is en verantwoordelijk mag worden gehouden voor duizenden Amerikaanse doden en honderdduizenden Iraakse slachtoffers. Om maar wat te noemen. Bush wordt gefaciliteerd door de conservatieve christen Erik Prince, directeur van Blackwater, de belangrijkste leverancier van huurlingen voor Irak. Deze voortrekkers van de Moral Majority zouden echter nergens zijn zonder de Silent Majority, de veel gematigder delen van de bevolking van bijvoorbeeld de VS en Nederland. Terwijl door de stilte van de Silent Majority en door de actie van de Moral Majority de oorlogen elkaar blijven opvolgen, lijken de conservatieve christen door hun actieve steun voor Bush en Israël te ijveren waartegen hun leidraad de bijbel juist zo waarschuwt: een grote strijd in het MiddenOosten die het eind der tijden zou inluiden.
President Ahmadinejad spiegelt de visie op de zogenoemde 'eindtijd' van de miljoenen christenenen die Bush steunen; net als hen ziet hij de toekomst niet al te somber in omdat ook hij een eindstrijd en vooral een verlosser voorziet: 'French Foreign Minister Philippe Douste-Blazy has quoted Iranian President Mahmud Ahmadinejad as saying that one should really hope for "chaos" because "there will be God" afterward. [...] Ahmadinejad has also called for the return of al-Mahdi, a messiah-like figure in Shi'ite Islam, whose reappearance is supposed to restore justice before the end of the world', schrijft AFP. Hij zit hiermee op dezelfde golflengte als de miljoenen lezers van de Left Behind-serie die een wonderbaarlijke opname van alle echte christenen voorzien, voorafgaand aan de apocalyps. Invloedrijke christenen als Joel Rosenberg, wiens boeken worden aangeprezen op de website van Left Behind, spellen de krant zoals ze de bijbel spellen en zien in het nieuws de vervulling van oeroude profetieën: '[...] what is particularly curious about the emergence of an even stronger Iran-Sudan alliance this week is that it was foretold 2,500 years ago by the Hebrew Prophet Ezekiel in chapters 38 and 39'. Hij voegt aan deze uitspraak een artikel toe uit Haaretz waarin staat hoe 'several Orthodox Jewish groups in Israel are currently making preparations to build and outfit the Third Temple', waarna hij verwijst naar de titel van hoofdstuk 13 uit zijn boek Epicenter: Future Headline: Jews build third temple in Jerusalem. In een recente bijdrage schrijft Rosenberg: 'I've written before that 2007 is the Year of Decision. But is April about to become the "month of decision"?'

Hoe gevaarlijk is Iran?
De Iraanse economie is zwak, Iran heeft in tegenstelling tot de VS en Israël geen geschiedenis van het initiëren van oorlogen (de oorlog met Irak was het gevolg van een aanval van Saddam die daartoe was aangespoord door de VS), Ahmadinejad zegt geen oorlog te willen en uit deel 14 in deze serie bleek ook al dat hij verkeerd geciteerd is en Israël niet van de kaart wil vegen. Terwijl de VS aanbiedingen tot onderhandelingen (1, 2) met Iran weigeren, staat Iran VN-inspecteurs toe onderzoek te doen naar het kernprogramma, zij het sinds deze week gelimiteerd, en onderschrijft het in tegenstelling tot bijvoorbeeld de VS en Israël het non-proliferatieverdrag. Daarentegen heeft Ahmadinejad wel een congres georganiseerd dat onderzoek naar de holocaust bevordert èn zou hij mogelijk kunnen liegen over het feit dat zijn geloof het produceren van een kernwapen niet toestaat. Afhankelijk van welke geestelijke je het vraagt, zou een kernwapen wel geoorloofd zijn, zij het niet als offensief wapen en niet om als eerste te gebruiken (in tegenstelling tot de opvatting van de VS). En dan is er de steun van Iran voor Hezbollah. Als het op feiten aankomt, wordt hierover verschillend gedacht: 'Iran's control over Hezbollah has been steadily declining since approximately 1996, during the reformist presidency of Mohammad Khatami. Money does continue to come “from Iran” to support Hezbollah, but not the Iranian government. Instead, it's private religious foundations that direct the bulk of support, primarily to Hezbollah's charitable activities. [...] the most important reason for not targeting Iran for the continued fighting in Lebanon is that this conflict is antithetical to Iran's interests. [...] If a state is needed to explain the continued existence of groups like Hezbollah, then Iran is an ideal candidate. Ergo, the connection must exist. Such claims serve to bolster the central, but fallacious, political doctrine for the Bush administration that the Global War on Terrorism really exists', schrijft professor of Anthropology and Middle East Studies at Brown University, William O. Beeman, auteur van het boekThe "Great Satan" vs. the "Mad Mullahs": How the United States and Iran Demonize Each Other.
-
Aan de research voor dit artikel werd bijgedragen door Willem Grooters, Ben Kearney en David Jongsma.