Door Wubby Luyendijk
Antiglobalisten, andersglobalisten, autonomen.
Sinds zaterdag vechten de raddraaiers onder hen zich elke dag het nieuws in. Met zwarte petjes en zwaaiende vuisten. Voorzien van capuchons, zonnebrillen en mondbeschermers.
Ze willen de G8-top aan de Oostzee verstoren. In de badplaats Heiligendamm komen de acht regeringsleiders vandaag bijeen. Achter een enorm stalen hekwerk, tweeënhalve meter hoog, twaalf kilometer lang, en beveiligd door 16.000 politieagenten. Leerden we daags voor de rellen in EénVandaag, Nova en de ZDF-productie Hinter verschlossenen Türen.
Tot dit weekend was het nog pais en vree. Dat bleek uit dezelfde ZDF-reportage. Want de Duitse tv-makers bleven, anders dan hun Nederlandse collegas, niet plakken in hotel Kempinski, op het bed van Poetin, om te worden vertroeteld door allerhande pr-mevrouwen. Nee, zij gingen samen met dorpsbewoner Schwartz en hond Holly extra wc-rollen inslaan. En ze bezochten de tentenkampen van demonstranten.
Die boden een lieflijke aanblik. Zwarte capuchons zaten naast blozende meisjes in gebatikte bloemenjurkjes. Padvinders in korte broek naast bozige mannen met zonnebrillen.
Samen uitkijktorens timmeren in het zand. Gebroederlijk naaktlopen tegen de afbraak van arbeidsrecht. Met (particuliere?) beveiligingsmannen in discussie over verdere privatisering van de publieke sector. En daarna met zijn allen, gezellig, biologisch-dynamische tomatensoep eten uit een grote pan.
En hé? Sprak daar een zwarte capuchon Nederlands ?
Helaas, de camera zwiepte weg.
Wat volgde zag u dit weekend kort in het NOS Journaal. Stokken tegen stenen. Waterkanonnen tegen vuurflessen. Een veldslag in Rostock. Zodat ik nu al vier dagen de Nederlandse netten afstruin op zoek naar antwoorden op een heleboel vragen. Zijn de raddraaiers antiglobalisten? Heeft het politieoptreden de demonstranten verder verdeeld? En wat precies willen deze neezeggers wel?
Helaas: achtergronden bij de rellen brachten de publieke omroepen deze dagen niet. Helemaal niet. Nergens. Nul komma nul.
Zodoende uitgeweken naar Canvas. Ja, een straatprotest! Plukjes vooral zwarte demonstranten stonden te schreeuwen voor een bakstenen gebouw. Scandeerden Free Frances!
Maar was dit wel Duitsland?
Nee, dit was de Huntsville Prison, Texas. Om de actievoerders heen stond een cordon State Troopers. We waren beland in de documentaire Ein Tod in Texas, waarin de laatste week wordt geschetst van de in 2005 ter dood veroordeelde Frances Newton. Ze werd veroordeeld voor moord op haar man en twee kinderen, maar bleef tot haar dood ontkennen. Slachtoffer van een onbekwame pro deo advocaat, zeiden actievoerders tot in het Congres.
De filmmakers belichtten vooral de routine van de executie. Een mensenleven stopzetten is in het Amerikaanse Texas een steriele routinekwestie. Elke twee weken deelt een team dodelijke injecties uit. En het afschuwelijkste was: niet bij het tonen van het doodsbed, maar pas door alledaagse banaliteiten drongen de onmenselijkheid, de barbaarsheid en de absurditeit van de straf tot ons door.
Toen de bewaarder tijdens zijn rondleiding de deur van de douchecel opentrok en zei dat de ter dood veroordeelde na de laatste wasbeurt nog nieuwe kleren krijgt. En toen hij op zon beleefd Amerikaans klant-is-koning-toontje zei: Als zij nog een hamburger wil, kan dat hoor!
Frances heeft haar laatste maaltijd geweigerd.