In het boek wordt ingegaan op diverse complottheorieën rondom de moord op Fortuyn, waaronder die betreffende het Mishima Cyber Command, een organisatie die zich voordoet als een ondergrondse Japanse onderzoekscel, maar waar volgens Veen minimaal twee leden van de AIVD en de CIA achter schuilgaan. Een van de theorieën van het cybercommando MCC wordt door Veen nieuw leven in geblazen met behulp van een rapport van een klokkenluider en door Veen geïnitieerd onderzoek: Volkert van der G. was mogelijk niet de enige schutter. Een theorie over een tweede schutter suggereert dat deze bekend was met de moordplannen van Van der G., deze doorgang heeft laten vinden, zich er middels een aantal professionele schoten van heeft verzekerd dat de moord succesvol zou zijn en dat Van der Graaf ervoor verantwoordelijk zou worden gehouden. Het zou gaan om een Syriër met de naam Abu Fatah die vervolgens in een blauwe BMW geëscorteerd door de politie naar Schiphol werd gebracht, een theorie van het MCC die al een jaar na de moord op Fortuyn bekend was.

Op basis van haar bevindingen houdt schrijfster Ine Veen het voor mogelijk dat Pim Fortuyn door twee mensen is beschoten. Meerdere getuigen hoorden twee schoten en zagen pas daarna hoe Van der G. een aantal schoten loste op het lichaam van Fortuyn. Fortuyn zou daarbij in de bovenkant van zijn hoofd zijn geraakt terwijl aan de onderkant van zijn hoofd vervolgens geen grote wonden waarneembaar zijn. Volgens Veen blijkt hieruit dat er of met een licht kaliber is geschoten (lichter dan dat van de Firestar waarmee Van der G. schoot) of dat de hoofdwond niet het gevolg is van een schot dichtbij, dus op afstand gelost door iemand anders dan Van der G. Beide mogelijkheden suggereren volgens Veen dat er een tweede schutter is geweest die voorafgaand of tegelijkertijd met Volkert van der G. heeft gevuurd op Fortuyn.

Volgens Veen heeft deze tweede schutter mogelijk op het nabijgelegen electriciteitshuisje gelegen en heeft deze daarna mogelijk het electriciteitshuisje geopend teneinde de slagbomen te saboteren, waardoor de ambulance niet snel bij Fortuyn kon komen. Deze theorie was, op de sabotage van de slagbomen na, eind 2002 al te lezen op de webpagina's van het mysterieuze cybercommando. Het online rumoer rondom deze organisatie of wat het ook was, ging uit als een nachtkaars toen bleek dat alle beloftes uitbleven over te leveren bewijzen.

Tweede complot
Veen houdt rekening met een tweede complot, dat draait rond de ‘green bricks'. Jaarlijks zou in Europa 13 miljoen ton kankerverwekkende stoffen uit vliegas niet worden vernietigd, maar worden verwerkt in zogenoemde ‘green bricks' en in geïmpregneerd hout dat vervolgens via de verkoop bij consumenten zou belanden. Een document van twee kilo hierover samengesteld door Ad van Rooij, de man achter de website SDN.nl, zou aan Fortuyn zijn gestuurd vlak voor zijn dood. Eerder had Van Rooij dit pakket al aangeboden aan twee 'verslaggevers' voor het hierboven genoemde cybercommando, toen die bij hem op bezoek kwamen, zo bleek uit een telefoongesprek dat ik had met Van Rooij. Volgens Van Rooij zijn de verslaggevers geen verslaggevers, maar twee mensen die schuilgaan achter het Mishima Cyber Command, te weten Marco Waterring van de AIVD (die zichzelf zou hebben voorgesteld als Hans Vermeulen -foto- en volgens sommige bronnen eigenlijk Jan Peter Mante heet, die zichzelf ook wel Yuri Rosenbaum noemt en een Japanse vrouw heeft) en ene Allan Weaver van de Amerikaanse inlichtingendienst CIA.

Een van de opstellers van het rapport over de twee verschillende kalibers dat aan Veen is overhandigd door een klokkenluider, is volgens Veen ene meneer Vermeulen. De vraag is nu of er een relatie is tussen deze naam en de persoon van Waterring. Een andere vraag is of Waterring (deels) schuilgaat achter het cybercommando. Onduidelijk is ook nog of het cybercommando een manier is om als klokkenluider officiële informatie naar buiten te brengen of dat het een desinformatiecampagne betreft.

De moord op Fortuyn zou moeten hebben voorkomen dat de aanstaande premier iets met de informatie over de green bricks zou gaan doen. Een andere theorie over de moord op Fortuyn is dat Fortuyn het slachtoffer is geworden van een samenspel tussen Amerikaanse en Nederlandse belangen in het JSF-project: Fortuyn zou als premier een onberekenbaar, mogelijk zelfs negatief element zijn bij het realiseren van Nederlandse deelname aan de ontwikkeling, bouw en afname van de Joint Strike Fighter.

Transcript van het interview met Jean Thomassen.
Het transcript is verzorgd door Trudie Beverloo en Pieter Navis.
Daan de Wit: Het is 29 april 2007. Mijn naam is Daan de Wit. Aan de lijn met Jean Thomassen. Uw vriendin Ine Veen gaat 6 mei een boek uitbrengen over Pim Fortuyn. Wat kunt u er over vertellen?
Jean Thomassen: Daar kan ik heel kort over zijn. Het is het meest gedetailleerde boek dat er ooit over Pim Fortuyn geschreven is en ik heb ook kunnen ontdekken dat dit het allerdikste boek over Pim Fortuyn is. En u kunt het zo gek niet bedenken omtrent het leven van Pim Fortuyn, of het staat in dit boek. Ik wist van het bestaan van DaanSpeak af en ook van alle informatie die daar op stond [over de moord op Fortuyn]. Een heleboel van die informatie is dus ook gebruikt en verwerkt in het boek. Het is het meest complete boek; alles wat men zich kan bedenken staat er in.

Daan de Wit: Dus u hebt wel iets gehad aan de site?
Jean Thomassen: Ja. Ik vond het een heel interessante website.

Daan de Wit: Laten we het dan nu over de feiten van het boek hebben. Vanwaar de titel?
Jean Thomassen: De titel - dat moet ik er even bij vertellen - is eigenlijk iets dat uit de hoek van de uitgeverij komt, want Ina had eigenlijk een heel andere titel in gedachten. Die zat meer te denken aan een titel als ‘De tweede schutter'. Maar de uitgever vond dat het de lading van het boek niet dekt, want het boek gaat over het ultieme leven van Pim Fortuyn. En Moord namens de ‘Kroon'? is dus de nieuwe titel geworden.

Daan de Wit: Maar er staat een vraagteken achter...
Jean Thomassen: Ja, want over dat 'Kroon' moet ik iets uitleggen. Met de kroon wordt de elite bedoeld die boven ons gesteld zijn, zoals Pim Fortuyn dat zo mooi kon zeggen. En de elite zijn alle politici, zakkenvullers en graaiers waar je dus iedere dag de krant over vol ziet staan. Dat is dus eigenlijk de elite die er voor gezorgd heeft dat Pim Fortuyn er niet meer is.

Daan de Wit: De titel van Ine Veen is wat ik begrijp wel de kern van het boek. De kern is wat mij betreft ook dat er sprake zou zijn van een tweede schutter. Wat kunt u daar over vertellen? Hoe is zij daar toe gekomen?
Jean Thomassen: Nou laat ik dit even in het kort vertellen. Ine is afkomstig uit een familie waar ook de politiek belangrijk is. Haar oom professor dokter Johan Wilhelm van Hulst is een van de oprichters van het CDA en die heeft geloof ik 25, 30 jaar als senator in de Eerste Kamer gezeten; hij is onder andere fractievoorzitter geweest. Daar komt de belangstelling voor politiek van Ine een beetje vandaan. Een heleboel mensen uit het politieke wereldje kennen Ine, want ze is vroeger – dat weet niet iedereen – actrice geweest en balletdanseres. In de politieke wereld kreeg men te horen: Ine Veen heeft ook belangstelling voor de politiek. Dat heeft er toe geleid dat een paar mensen haar benaderd hebben tijdens de verkiezingen of ze niet op de lijst wilde staan. Dat wilde Ine beslist niet, want dat ging haar toch een beetje te ver. Maar door deze contacten kwam ze in contact met allemaal mensen die iets van Pim Fortuyn wisten. Op een gegeven moment kreeg ze van alles en nog wat toegestuurd. Allerlei rapporten waarvan ze zei: die ken ik niet. Ine heeft alle boeken die van Pim Fortuyn zijn en alle boeken over Pim Fortuyn in de kast staan. Die weet eigenlijk alles wel terug te vinden, ook van alles dat er gezegd wordt. Op een gegeven moment is ze gestuit op een paar rapporten. Daar is sprake van twee verschillende soorten munitie die gebruikt zijn. Dat gaat natuurlijk een beetje moeilijk als er maar één schutter is.

Daan de Wit: Ja.Wat ik begrepen heb, is dat er in het boek staat dat er in het lichaam van Fortuyn kogels zijn gevonden van twee verschillende soorten kalibers. Maar hoe hard is dit? Want dit zou natuurlijk groot nieuws zijn.
Jean Thomassen: Ik zal je zeggen, dat is een vraag waar ik mij erg over verbaas. Want in het boek kunt u dus over alle rapporten lezen; er is bijvoorbeeld een forensisch rapport en er is een pathologisch rapport. En als u nu dus als leek – ik neem maar even aan dat u ook een leek bent op dat terrein - een pathologisch rapport leest, dan is dat allemaal wel leuk en aardig. Maar waar het eigenlijk in de kern om gaat in zo'n rapport snappen we niet. Nou is Ine zo eigenwijs geweest. Ze heeft voor alles in het verhaal van Fortuyn gezocht naar experts. Ze heeft ook een expert benaderd en daaraan gevraagd: Hoor eens meneer, wat gebeurt er als iemand door zijn kop wordt geschoten? Die man gaat naar een pathologisch laboratorium toe en wat doen jullie dan? Gaan jullie zijn hoofd openmaken, halen jullie de hersenen eruit?

En toen kreeg ze tot haar stomme verbazing te horen: ‘Een kogel in je hoofd, dat hebben we al 2500 keer meegemaakt. De literatuur staat er bol van. Dat laten we meestal zo zitten. Er worden wel eens botfragmentjes uit gehaald uit zo'n wond om te kijken wat daar nou precies mee aan de hand is. Maar echt de kogel er uit halen gebeurt niet.' Ine is nog een stap verder gegaan. Ze is gaan zoeken of er soortgelijke aanslagen zijn geweest en heeft een geval teruggevonden van iemand die met een pistool in Amerika door zijn kop is geschoten aan de bovenkant. Wat krijg je dan te zien, als je dat op precies dezelfde manier doet als bij Pim Fortuyn gebeurd zou zijn? Dan ligt de onderkant van zijn hoofd eraf. En dat is vreemd genoeg bij Pim Fortuyn niet gebeurd.

Daan de Wit: Want hier is het uitgangspunt dat Fortuyn van boven in zijn hoofd is geraakt?
Jean Thomassen: Ja. Van boven en aan de zijkant in zijn hoofd. Want er zitten in zijn hoofd 2twee kogelgaten.

Daan de Wit: En is dat niet gewoon gebeurd omdat hij misschien door zijn knieën zakte en toen dus van boven is geraakt door een staande schutter?
Jean Thomassen: Nee. Het leuke is als u het boek zou lezen is, (dat moet iedereen die er in geïnteresseerd is eigenlijk doen) dat het duidelijk wordt dat Ine alle rapporten en alle verklaringen van mensen die er zijn, heeft uitgevlooid. Dan kom je toch tot een heel wonderlijk iets als je alle feiten naast elkaar legt. Je krijgt dan de situatie dat iedereen twee schoten heeft gehoord en pas toen eigenlijk lette op wat Volkert van der Graaf stond te doen. En die ging toen schieten. En die hebben ze toen zien schieten. Maar die eerste twee schoten zijn een heleboel mensen ontgaan en wat daar nou precies gebeurd is. En dat staat beschreven in de officiële rapporten.

Daan de Wit: En die eerste twee schoten zouden dan zijn gekomen vanaf boven, waardoor die kogelgaten boven in het hoofd van Fortuyn zaten? En dit zou dus niet gedaan kunnen zijn door van der Graaf?
Jean Thomassen: Nee. Zoals het voorgesteld wordt zoals het gegaan zou zijn volgens de officiële lezing in de kranten - daar ga ik maar eventjes van uit - die lezing die klopt niet. En dat kan iedereen u vertellen die iets weet van munities en van schieten. Ine is zo eigenwijs geweest om al die mensen eens te gaan natrekken en eens navraag te doen. Wij hebben bijvoorbeeld een heel leuk verhaal. Dat pistool van Volkert van der Graaf, daar heeft Ine de hele geschiedenis van achterhaald vanaf het moment dat het ding in de fabriek in elkaar werd gezet tot het moment dat hij het ging gebruiken. En dan duiken dus dingen op, wat je nooit hebt geweten. Want het is niet zo maar een pistool, maar een besmet pistool en daar zijn allerlei toestanden mee uitgehaald. Dat heeft ze dus allemaal kunnen terugvinden. En in een van die officiële rapporten staat dus ook dat er bij Fortuyn sprake is van twee soorten munitie. Dat vindt Ine niet, dat komt niet zo maar uit de lucht vallen. Dat staat in een officieel rapport; dat er 9mm is gebruikt en 5.6mm. Ine heeft een wapenexpert ingehuurd om eens te vragen hoe het werkt. Hoe zit dit allemaal?

Daan de Wit: Maar je hoeft geen wapenexpert te zijn om te weten dat er uit een pistool niet twee verschillende kogels met een verschillend kaliber kunnen komen. Dat weet ik ook wel. Dat is natuurlijk heel vreemd, dat het in een officieel rapport staat en dat wij dat nu nog niet weten. Dus hoe kan het? Is dat wel een echt officieel rapport? Hoe zit het verhaal in elkaar?
Jean Thomassen: Ja, dat is een strikt geheim rapport.

Daan de Wit: Hoe komt zij daar dan aan?
Jean Thomassen: Dat heeft zij toegestuurd gekregen. Het is echt een officieel rapport. Het is geen fake ding.

Daan de Wit: Het is dus een insider geweest die het rapport naar haar heeft gestuurd?
Jean Thomassen: Ja, gekopieerd. Het is niet het origineel, maar de kopie ervan. Het is een heel dik rapport.

Daan de Wit: En heeft ze gecheckt dat het echt een officieel rapport is?
Jean Thomassen: Ja, ja, ja, ja. Want om even verder te praten, bij de Telegraaf is men ook bekend met dat rapport. Men weet dat het rapport bestaat.

Daan de Wit: Oh? Sinds wanneer?
Jean Thomassen: Ik heb de indruk dat ze al een tijdje weten van dat rapport.

Daan de Wit: En waarom schrijft de Telegraaf daar niet over? Dat is goed voor de verkoop.
Jean Thomassen: Ik heb een boek geschreven over de kunsthandel, dat je besodemieterd wordt op de TEFAF. Daar zou de Telegraaf over gaan schrijven. Dat hebben ze bij nader inzien toch maar niet gedaan. Maar toen hoorde ik van insiders dat het misschien te maken had met het feit dat de TEFAF ook nog een grote adverteerder is.

Daan de Wit: Ja, maar dat verhaal gaat dan niet op bij Ine Veen.
Jean Thomassen: Als u de Telegraaf van de week gelezen hebt, daar stond een stukje in over de computer van Pim Fortuyn waar gegevens gewist waren. Jolande van der Graaf heeft dat geschreven. Dat is gebaseerd op een uitspraak in Ine's boek. Want in Ine's boek staat dat al. Die computer is destijds meegenomen en is half gesloopt teruggekomen. Nu komt Martin Fortuyn opeens met de opmerking dat er een gedeelte van is afgewist. Natuurlijk hebben ze dat gedaan. Dat wist Ine al vijf jaar, dat staat ook precies in het boek beschreven. Ook wat ze te zoeken hadden in dat huis. Want ik weet dat er een inval is geweest nadat Fortuyn was overleden. [Zie ook de paragraaf De nachtelijke huiszoeking in de woning van Fortuyn in het rapport over de moord op Fortuyn door de commissie Van den Haak]. Toen wilde de recherche of de inlichtingendienst zo nodig in dat huis rondkijken. Dan kun je je afvragen: wat moesten ze daar dan? Dat kun je allemaal in het boek lezen.

Daan de Wit: Maar laten we nog even naar die schutter gaan. Want dat vind ik toch wel een heel belangrijk punt. Ik begrijp dat in het boek staat dat er vanaf het elektriciteitshuisje zou zijn geschoten. Nou zijn er in 2002 al verhalen geweest van de tamelijk exotische, vreemde Mishima Cyber Command en die zou dat ook al hebben beweerd. En wie of wat dat Command was, dat is nooit echt goed bekend geworden.
Jean Thomassen: Dan moet je het boek van Ine even lezen. Het staat er helemaal in. Het commando is helemaal uitgevlooid.

Daan de Wit: Het zou een soort Japans commando zijn, maar later kwamen er ook berichten dat er mensen van de AIVD en de CIA in zaten. Wat kunt u er over vertellen?
Jean Thomassen: Er zitten helemaal geen Japanners in. Het is gewoon een enorme grapjas die dat bedacht heeft. Er is sprake van mevrouw Linda T., die mevrouw heb ik zelf nooit gezien. Er zitten dus een paar Nederlandse journalisten in dat Mishima Cyber Command. En een van die mensen is duidelijk een spion. Ine heeft nog een foto van die man achterhaald, die staat ook in een boek.

Daan de Wit: Toentertijd vond ik dat commando zo raar, dat ik bijna niet wilde opschrijven. Voor de volledigheid heb ik het toen toch maar gedaan. Wat is jullie mening over dat commando? Wat stelt het voor? Is het een soort uit de hand gelopen kunstproject of wat is het?
Jean Thomassen: Nee. Ik denk dat er een aantal mensen zijn die een beetje last van hun geweten hebben gehad. Ze dachten: er gebeuren zulke gekken dingen in ons land, daar moeten we toch eens een keer een beetje ruchtbaarheid aan geven.

Daan de Wit: Mensen met verstand van zaken?
Jean Thomassen: Mensen met verstand van zaken, want Ine heeft al die sporen uitgevlooid. Het wonderlijke is dat u een paar puzzelstukjes te zien krijgt. Niemand heeft een idee waar het over gaat. Het is net als met die film van Theo van Gogh. Als je die voor de eerste keer ziet en je kent alleen het verhaal van de moord op Pim Fortuyn uit de krant en vervolgens zie je dan die film van Theo van Gogh. Dan heb je geen idee waar het over gaat. Dan denk je - is dit een andere film? Is dit iets heel anders?

Daan de Wit: Maar nog even in het kort. Is dat commando nou belangrijk of is het niet belangrijk?
Jean Thomassen: Ik vind eerlijk gezegd niet zo belangrijk. Het enige wat die mensen gedaan hebben is duidelijk maken dat er iets aan de hand is. Dat zouden we eigenlijk moeten uitzoeken. Het is gebleken dat de mensen die zich achter dat Mishima Cyber Command verschuilen een aantal spionnen zijn.

Daan de Wit: Maar noem ze eens bij naam.
Jean Thomassen: Meneer Vermeulen zit er in.

Daan de Wit: En dat is een AIVD'er?
Jean Thomassen: Dat is een spion van de AIVD.

Daan de Wit: En er zit ook nog een Amerikaan in?
Jean Thomassen: Er zat ook nog een Amerikaan in, meneer Weaver als ik het me nog goed herinner dat hij heet.

Daan de Wit : Allen Weaver en verder?
Jean Thomassen: Ine heeft dus een foto van die Vermeulen, en er is iets wat wij helaas niet hebben kunnen uitvissen, maar wat ons toch in uitermate intrigeert, dat is namelijk, er is ook nog bij het onderzoek, bij dat geheime rapport, is ook een mijnheer Vermeulen betrokken en die wordt dus als mijnheer Vermeulen vernoemd, als één van de mensen die dat rapport heeft opgesteld. Wij hebben ons altijd afgevraagd, zou dat dezelfde Vermeulen zijn, deze mijnheer Vermeulen.

Daan de Wit: Het typische aan dat maffe Mishima Cyber Command was dat het hele verhaal als een nachtkaars uitging, omdat ze veel beloftes deden en die kun je nu nog online kunt vinden, maar die zijn nooit ingelost. Allemaal videobeelden die er zouden komen, dus dat deed niet erg goed aan de geloofwaardigheid van dat commando.
Jean Thomassen: Nee, maar laten we zeggen, er zijn meer van dit soort toestanden geweest, bijvoorbeeld ook rond de zaak van Kennedy zijn allemaal zoveel merkwaardige theorieën geweest.

Daan de Wit: Ja, maar die theorieën die door het commando toen in die tijd naar buiten werden gebracht, die worden eigenlijk in het boek van Ine Veen overgenomen, zoals bijvoorbeeld die schutter van het elektriciteitshuisje, dat was ook al door het Mishima Cyber Command opgeschreven.
Jean Thomassen: Maar laat ik zeggen dit boek wat Ine geschreven heeft is eigenlijk wereldnieuws wat hierin staat, want ze heeft al deze dingetjes helemaal uitgekloven, wat er dus was en wie er achter deze dingen allemaal zaten. En het is dus zo, Ine zelf heeft, als je dus een goede schrijver bent, is dat dus je vak, vind ik, Ine heeft alles wat er over Fortuyn te melden is, ook over die moord, ook over die complottheorieën, heeft ze dus in dat boek vermeld en dat heeft ze dus uitgezocht om te controleren waarom klopt dit wel en waarom klopt dit niet.

Daan de Wit: Maar wat klopt er dan wel? Dat Mishima Cyber Command had ook al gezegd over een tweede schutter op dat elektriciteitshuisje. Zij zegt dat nu ook, klopt dat dan wel?
Jean Thomassen: Maar u moet het even zo zien. Hoe verklaart u dat er twee soorten kogels zijn, terwijl er maar één schutter is? Dan ga je toch nadenken, wat zijn dan de mogelijkheden, dat er misschien een tweede schutter geweest is. En dan komt dus dat verhaal van dat Mishima Cyber Command naar voren, want dat is dus geen geheim, dat heeft op het internet gestaan, ik meen dat jullie daar ook veel over geschreven hebben en dat is dus de plicht vindt Ine om dat ook te melden, dus dat verhaal staat er ook in en ook wordt vermeld, waarom sommige details wel kloppen en sommige details niet kloppen.
Er is bijvoorbeeld ook een mijnheer geweest in Breda, die heeft Volkert van der Graaf gezien op de dag dat Fortuyn daar een lezing hield. En dat stond ergens in een krantenbericht. Ine heeft net zo lang zitten graven tot ze die man te pakken had. En die man beweert dus bij hoog en bij laag, 'Ja, ik heb hem daar gezien met twee andere mannen.

Daan de Wit: Ja, wanneer, hoe bedoelt u, waarom is dit belangrijk?
Jean Thomassen: Op zes mei zelf heeft Pim toch in Breda een lezing gehouden. En er is dus een keer een mijnheer geweest, die beweerde, dat hij daar op de parkeerplaats Volkert van de Graaf met twee mannen heeft gezien. Eén van die mannen was dus een buitenlander, beetje zo'n Syrisch type. En er zijn in het boek zelf toch lijntjes, dat je zegt, ja, hier is toch veel meer aan de hand.

Daan de Wit: Ja, maar dat Syrische type komt je ook al weer terug bij het Cyber Command.
Jean Thomassen: Ja maar, Ine heeft dat even doorgezaagd, u moet dat boek toch echt even helemaal lezen, wat er allemaal over die Syriër te melden is.

Daan de Wit: Want wat is het verhaal dan van die zogenaamde Syriër?
Jean Thomassen: Dat is te ingewikkeld om dat één, twee, drie te vertellen…..

Daan de Wit: Is dat mogelijk de tweede schutter dan?
Jean Thomassen: Die heeft er ook mee te maken, ja.

Daan de Wit: Het klinkt een beetje vaag.
Jean Thomassen: Het boek is 405 pagina's en dat kun je niet even in twee minuten door de telefoon vertellen, dat snapt u natuurlijk zelf ook wel.

Daan de Wit: Vertel eens het verhaal van de green bricks, hoe zit dat in elkaar?
Jean Thomassen: Het verhaal van de green bricks. Dat is ook een theorie, dat is ook een weg, die je kunt bewandelen, dat staat ook in het boek helemaal vermeld. Maar dan zou ik zeggen, dan moet je Ad de Rooij even bellen, die weet daar alles van.

Daan de Wit: Ja, maar die had gezegd, green bricks zijn samengeperste pakken, wat was het ook alweer, chemische troep. Hij had een kilo aan papier, aan informatie overhandigd aan weer die zelfde Allen Weaver en die Vermeulen, toch?
Jean Thomassen: Ja en nu is Ine zo eigenwijs geweest, die heeft die mijnheer Ad de Rooij gebeld en gezegd, 'Wat heb jij die mensen toegestuurd' en die kreeg dus vervolgens ook dat pakket.
En die pakketten, dat pakket is aan Pim Fortuyn gestuurd en dat is om onverklaarbare redenen, ik geloof, drie weken onderweg geweest en toen Pim dus vermoord was, werd het na de 22e afgeleverd aan het Palazzo en een ander pakket ging naar Hans Smolders, die had het in de kast gestopt in de Tweede Kamer en die kwam de volgende dag kijken en toen bleek dat het pakket gestolen was. Dus dat was heel interessant voor Ine om dat te gaan navragen, waar gaat dat dan over? En ze heeft dus dat hele pakket gekregen en dat is ook één complottheorie, de green bricks, die staan er ook in vermeld.

Daan de Wit: Wat is nou de conclusie van mevrouw Veen zelf over alle theorieën die er zijn? Jean Thomassen: Als ik heel eerlijk ben, ze heeft daar geen conclusie over. Een heleboel mensen denken, ze staat met de vinger te wijzen, van die heeft het gedaan of die heeft het niet gedaan. Het is een ontzettend goed boek, ik kan het beoordelen, want ik heb wel ‘s meer boeken geschreven. In dit boek mag de lezer uit een aantal theorieën kiezen, wat hij denkt, die dat gedaan kan hebben of wie er achter zit.

Daan de Wit: Maar het is kennelijk niet helemaal duidelijk, honderd procent, dat er maar één conclusie is voor het boek?
Jean Thomassen: In Nederland kun je niet meer alles zeggen. De eerste versie van het boek, dat Ine gemaakt heeft, daar stonden dus alle namen gewoon keurig in en de uitgever zei, Ja, hoor 's even, daar gaan we de grootst mogelijke problemen mee krijgen. En toen zijn er een paar juristen geweest, die hebben dat boek dus even gelezen en die zeiden, Ine, dit moet eruit en dat moet je anders formuleren en dit moet je anders formuleren, want zo is dat nu eenmaal in Nederland. Als je het ergens niet mee eens bent, kun je naar de rechter stappen. Maar als het dus om een dergelijk belangrijk boek gaat, moet je dus oppassen, dat je niet meteen twintig of dertig processen aan je broek krijgt.

Daan de Wit: Maar we zijn nu een interview aan het doen, wat zijn dan de dingen die niet in het boek zijn gekomen? Die het niet hebben gehaald?
Jean Thomassen: Laat ik zeggen het oorspronkelijke manuscript, dat er was zat ergens tegen de 700 pagina's aan en toen heb ik ook tegen Ine gezegd, dat moet je niet doen, want dat leest geen hond meer. Dit boek is nu 405 pagina's, zo vreselijk compact, dat laten we zeggen, elk stukje, alles waar ik het nu over heb, kunt u ergens terug vinden, er staan referenties bij, er staat waar het vandaan komt, op welke rapporten het gebaseerd is, op welke uitspraak van wie. En wat dat betreft, als u dan die andere boeken over Pim Fortuyn of over de moord op Pim Fortuyn leest, ja sorry, maar het merendeel vind ik gewoon bagger, dat kan zo de vuilnisbak in.

Daan de Wit: Bij die twee kogels, die twee verschillende kogels, die in het lichaam van Fortuyn zijn gevonden, is het verhaal, dat er een tweede schutter is. Is er ook verder nog informatie, die dat bevestigt, dat er ook inderdaad echt een tweede man is geweest?
Jean Thomassen: Ik vind dat eigenlijk heel humoristisch, dat juist u dat vraagt, want u weet donders goed, wat er nog allemaal verder daar gebeurd is, dat er mensen zijn, die een auto gesignaleerd hebben, een blauwe BMW en dat er een escorte voor en achter was. Maar dat staat allemaal in dat boek. U kunt het echt zo gek niet bedenken of alles wat u over de zaak Fortuyn te binnen schiet, kunt u in dit boek terug vinden.

Daan de Wit: Ik ga het zeker lezen. Ine Veen, als je dat opzoekt op internet en dat kan u weten, want het is uw vriendin, dat is een kunstenaar, een kunstenaarstype en niet bepaald een rechercheur, zou je denken. Toch heeft zij enorm veel spitwerk verricht en dat is een beetje moeilijk te rijmen. Hoe moet ik dat zien?
Jean Thomassen: Laat ik u dat vertellen. Ine was 50 jaar, toen ze dus voor het eerst hoorde, dat ze niet de dochter van Kees Veen was, maar van Gerard van Hulst. Nou had ik nog nooit van Gerard van Hulst gehoord, maar we zijn iemand gaan opzoeken, dat was de eerste leuke bejaarde, die ik ben tegengekomen, die man stond bomen te zagen, die moest de volgende dag naar Bulgarije, want hij wilde even een paar fresco's fotograferen, daar ging hij een lezing over houden. Die man had een privémuseum gehad, die mand heeft duizend concerten gedirigeerd, onder andere ook in het Concertgebouw. Hij was componist, hij is schrijver, hij heeft 26 boeken geschreven en Ine zei, Pappa, ik schilder. Oh kind, verbeeld je niks, dat doe ik ook, ik heb nog met Karel Appel geëxposeerd. En toen kwam dus het gesprek over de familie, oom Johan, Johan Wilhelm van Hulst, is dus iemand, die 25, 30 jaar senator van de Eerste Kamer was, die is adviseur van koningin Juliana geweest, hij was één van de leden van de chefs van Staven, één van de oprichters van het CDA. Die man heeft zoveel boeken geschreven, dat hij het maar niet meer bij heeft gehouden. Zelfs op zijn 96e komt er nog een boek van die man uit. En ja, die heeft dus in de oorlog ook nog achthonderd joodse baby's helpen redden, bij de crèche van de Hollandse Schouwburg. En het leuke is, die man vindt alles zo gewoon en dat is dus een familietrekje van die van Hulsten, want Ine is ook net zo.
Het leven van Ine is niet gewoon. Er is vorig jaar een boek over verschenen, daarom heeft ze ook een onderscheiding gekregen, want 50 jaar geleden, want vorig jaar was het 50 jaar geleden, dat ze dus naar Duitsland vertrok en ze is daar balletdanseres geweest. Nou zijn er wel meer mensen in Nederland balletdanseres, maar die hebben niet voor de Sjah van Perzië gedanst en ook niet voor prins Rainier en Gracia, dat heeft Ine dus wel gedaan.
Maar Ine werd ziek en die ging dus in Duitsland bij het toneel, wat ik trouwens heel bijzonder vind, want ze is dus een opleiding gaan volgen aan een duitse academie. En ze heeft in recordtijd daar dus het diploma Schauspielerin gehaald en ze heeft dus in Duitsland veertig grote rollen gespeeld met alle grootheden van haar generatie, zoals Maria en Maximilian Schell, wat nu wereldsterren zijn. En ze is dus op een gegeven moment ontdekt door een Nederlandse regisseur, Karl Guttmann. Een hele beroemde regisseur, want dat is de eerste regisseur geweest die het Dagboek van Anne Frank op de planken bracht, ik meen in 1948 of 1949 of zo. En daar is die man wereldberoemd mee geworden en die man werd dus op een dag gebeld door een Duitse collega, die zei…..

Daan de Wit: Maar wacht even, dit schetst de carrière van een kunstenaar en niet van een onderzoeksjournaliste en al helemaal niet van iemand, die voor elkaar weet te krijgen, wat het hele politiecorps, zal ik maar zeggen, waaronder rechercheurs, niet voor elkaar hebben kunnen krijgen, namelijk diepgaand onderzoek naar de moord op Fortuyn. Hoe kan dat?
Jean Thomassen: Nou, Ine is gewoon een hele bijzondere, unieke vrouw. En alles waar Ine mee begint, ik zou u adviseren, kijkt u eens op de website. Ine is met een Anna-Pavlova entoonstelling gekomen, ze wilde een tentoonstelling organiseren, ik ben zelf ook schilder. Toen zei ze tegen mij, we gaan een tentoonstelling over Anna Pavlova organiseren. Dat is niks bijzonders, iedereen kan een tentoonstelling organiseren, maar als u weet, wat dat heeft uitgehaald. Precies toen de Golfoorlog uitbrak, hebben de ambassadeurs van Engeland en de ambassadeur van de USSR besloten om de oorlog even de oorlog te laten en even naar de tentoonstelling van Ine Veen te gaan over Anna Pavlova, want die moest even geopend worden. De foto staat trouwens op de website, want anders denkt u van, H é, dat is een wonderlijk verhaal. Maar dat heeft tot gevolg gehad, dat daar een enorme explosie van de pers geweest is. Ine is in alle buitenlandse kranten geweest en ze is zelfs geïnterviewd door CNN, er is een boek uit ontstaan, er zijn een paar reizende tentoonstellingen uit ontstaan en een enorme rel over die as. Die as moest dus op een gegeven moment terug naar Rusland en de perschef van Margaret Thatcher, die werd dus naar Nederland gestuurd om even met Ine Veen te praten over de as van Anna Pavlova. Dat is toch wel heel apart, hè, dat maakt toch niet iedereen mee. En dat is dus typisch iets, ja, als Ine ergens aan begint en zich ergens in vastbijt, dan ontstaan er allemaal van dit soort toestanden.

Daan de Wit: Dan ontstaat er een boek van 405 pagina's, 6 mei wordt het overhandigd aan professor Smalhout, hè? Gaat het nog wat doen dat boek of gaat het als een nachtkaars uit? Wat denkt u zelf?
Jean Thomassen: Ik denk dat dat boek veel belangstelling zal krijgen, want het is heel explosief, wat er in staat. Ik denk dat daar ook internationale belangstelling voor gaat komen. Want dit is niet zo maar een boek, dit is niet het 43e boek over Pim Fortuyn, het is HET boek over Pim Fortuyn.

Daan de Wit: Nog even voor de goede orde, ik heb met u gesproken en niet met mevrouw Veen, omdat mevrouw Veen niet een interview wil doen, hè? Met niemand niet...
Jean Thomassen: Klopt. U moet er ook even bij vertellen, mevrouw Veen wordt dit jaar 70 en dit boek heeft een paar jaar van haar leven gekost om dit te schrijven, want dit is natuurlijk een enorme klus, dit is niet zo, ik ga even zitten, ik ga even een boek schrijven, want dat is ook weer iets met haar collega's. Als je bijvoorbeeld bij het toneel bent geweest en je gaat je eerste boek schrijven, dan gaat dat gegarandeerd over het toneel. Nou, Ine wilde daar helemaal niks over schrijven, want dat ze heeft ze achter zich gelaten en is nu aan iets nieuws bezig, want ze wou dus een boek schrijven. Ik zou zeggen tot ziens en ik hoop je te zien op 6 mei.